geroosterde pompoenparten: zoet en nootachtig

 

De herfst vind ik een mooi jaargetijde. De kleuren buiten zijn prachtig: van dieprood tot mooi oranje en roestbruin.  Er is van alles te koop en te vinden: kastanjes, mispels, pompoenen..... En zo vond ik een mooi kraampje langs de weg:

Deze pompoenen waren 1 euro per stuk. Ik wist niet precies wat het voor pompoenen waren. Een volger van HEX-passie voor zelfmaken wist het wel: de rode van Etampes.  Van 1 van de 5 pompoenen die ik kocht maakte ik pompoensoep: de rode van Etampes. Ik gaf er 2 weg en nu liggen er nog 2 te pronken in de tuin, waarvan ik vast ook nog iets ga maken.

Deze week kocht ik Hokkaido-pompoenen. Het waren er 3 van ruim 2 kilo. Nu zijn het er nog maar 2:

Van 1 pompoen maakte ik geroosterde pompoenparten (ik hield nog ruim een kwart pompoen over):

 Een Hokkaido-pompoen schil ik niet, behalve de eventuele lelijke stukken. Schillen is echt niet nodig. In de oven wordt de schil heerlijk zacht. Was de pompoen goed, snijd hem doormidden en verwijder de pitten en draden. Dit doe ik met een lepel.

De pompoenparten besprenkel ik met olijfolie (ongeveer 3 eetlepels). Vervolgens bestrooi ik deze met provencaalse kruiden, zout en wat peper. Om ervoor te zorgen dat alles goed bedekt is, hussel ik de pompoenparten met de hand door elkaar en leg ze weer goed neer. Als ondergrond gebruik ik een bakplaat bedekt met bakpapier. Ik doe dit niet rechtstreeks op de bakplaat omdat het dan nog weleens wil vastplakken aan de braadslede. Ook de afwas is dan veel minder👍

De oven is ondertussen voorverwarmd op 200 graden. Als deze op temperatuur is, wordt de bakplaat met pompoenparten in de oven geschoven. Na een kwartier, haal ik de pompoenparten eruit, draai ze om en besprenkel ze nog met wat olijfolie. De oventemperatuur wordt teruggedraaid naar 180 graden, waarna de pompoenparten nog 10 minuten in de oven gaan. 

Deze pompoenparten zijn heerlijk zoet en nootachtig. Je kunt ze zo opdienen als bijgerecht. Ik deed er wat verse peterselie op en zette deze zo op tafel, geserveerd met een witte bonenschotel en champignonburgers met een yoghurtsaus.
 

Ingrediënten en werkwijze van geroosterde pompoenparten 

Ingrediënten

- 1 Hokkaido-pompoen in parten van ongeveer 2 cm gesneden (andere pompoenen kunnen hier ook voor gebruikt worden. Het schijnt dat de Hokkaido het meeste smaak heeft. Dit heb ik gelezen en heb hier (nog) geen ervaring mee)

- olijfolie: voor een grote bakplaat gebruik ik ongeveer 5 eetlepels olijfolie

- 1 1/2 eetlepel gedroogde provencaalse kruiden

- handje vol grofgesneden verse peterselie

- zout en peper

Werkwijze

- verwarm de oven voor op 200 graden

- bedek een bakplaat met bakpapier en leg hierop de pompoenparten

- besprenkel de parten met  ongeveer 3 eetlepels olijfolie, bestrooi de parten met de kruiden, zout en peper. Hussel dit met de hand door elkaar en leg de parten weer netjes neer op de bakplaat zodat de warmte van de oven gelijkmatig verspreid wordt over de parten

- haal de ovenplaat na een kwartier uit de oven, draai de parten om en besprenkel ze met ongeveer 2 eetlepels olijfolie

- verlaag de oventemperatuur naar 180 graden en laat de pompoenparten nog 10 minuten bakken in de oven

- doe de pompoenparten in een mooie schaal en bestrook ze met verse peterselie

 

Een gehaktbrood met verborgen eitjes

 

 '

Een paar jaar geleden deed ik mee met een wedstrijd naar aanleiding van het boek  'de grote oven van van Boven' van Yvette van Boven. Je kon meedoen als je iets uit dit boek bakte en er een mooie foto van maakte. En dat deed ik en toen bleek ik tot de 10 uitgenodigden te behoren voor de finale.  

Dit was de foto:

Inderdaad, een hele mooie foto. Al zeg ik het zelf😍

Over de finale schreef ik het volgende blogbericht: finale 'de grote oven van van Boven Mijn gehaktbrood had veel belangstelling:

Maar de winnaar werd ik niet.  Het was een hele leuke middag.

Terug naar het gehaktbrood: Ik had het al een tijdje niet meer gemaakt en besloot om er vandaag weer eens eentje te maken. Het is een heel gemakkelijk recept met verrassende ingrediënten, zoals veel mosterd, sinaasappelschil, thijm en hoisinsaus (Mocht je geen hoisinsaus in huis hebben: oestersaus of zoete ketjap kan ook). In de smaak van het gehaktbrood zijn deze ingrediënten goed terug te vinden. Ik vind het een aanrader. Het recept is gemakkelijk op internet te vinden, voor al diegenen die het boek niet hebben, bv hier: recept gehaktbrood Yvette van Boven

Hieronder volgen nog enkele foto's van de bereidingswijze:

de helft van het gehaktmengsel wordt in de vorm gedrukt

 

de gekookte eieren worden erin gedrapeerd

de rest van het gehaktmengsel wordt mooi in de vorm gedrukt

het gehaktbrood komt uit de oven

het wordt op een mooie schaal gelegd

zo mooi, hoe de eitjes te voorschijn komen!

Hergebruik van potten voor inmaak: hoe krijg je de oude etiketten ervan af?

 Ik hergebruik graag potten om producten mee in te maken. Vooral de potten van Kesbeke vind ik erg mooi. En laat het nu zo zijn dat juist bij deze potten de oorspronkelijke etiketten er haast niet vanaf te halen zijn. Er wordt een superlijm gebruikt. Ik vraag mij af waarom dat zo is. Geen idee. 

Ik plaatste hierover een bericht op de facebookpagina HEX - passie voor zelfmaken en kreeg hier heel veel respons op. Blijkbaar ben ik niet de enige, die hier problemen mee heeft. 

De antwoorden waren heel gevariëerd: 

Het gebruik van pindakaas (soms 2 keer, maar het zou wel werken), eau de cologne, terpetine, olie, afschrapen met een verfkrabber als de pot nog heet is, laten weken in kokend water met soda, lampenolie, WD40 (geen idee wat dat is), met Dasty inspuiten en dan een schuurspons gebruiken, stickerverwijderaar, haardroger erop zetten, een ijzeren schuurspons met extra dreft, wasbenzine, olijfolie, nagellakremover, brillosponsjes, boter erop smeren en in laten trekken.......... 

Er waren ook reacties als 'plak er je eigen etiket overheen' en 'lekker laten zitten en genieten van de inhoud'.  Dat kan natuurlijk ook! 

Maar toch: mijn oog wil ook wat. Ik vind het gewoon mooi als ik schone, etiketvrije potten heb met alleen mijn eigen labeltje erop. 

Heel fijn dat er zoveel mensen op mijn facebook-bericht reageerden met hun oplossing. Ik heb ze allemaal goed gelezen. Waar ik niet zo'n zin in heb is om met chemische middelen te gaan werken. Vandaar dat ik het als volgt geprobeerd heb en met succes:

De potten heb ik in zeer heet water een minuut of 10 laten weken, vervolgens lukte het om de etiketten er met een ijzeren schuurspons af te schuren. Dus nu: sparen die Kesbeke-potten! Ze zijn de moeite van hergebruik waard! 

Snelle zoetzure inmaak van bijna verpieterde komkommers

 

In de koelkast lagen een aantal komkommers bijna te verpieteren. Ik kan er slecht tegen om etenswaren weg te gooien, en besloot om een snelle inmaak te doen.  

De potten zet ik in de vaatwasser, waarbij ik het zo plan dat de vaatwasser net klaar is, als ik mijn groenten en inmaakazijn klaar heb staan. De potten komen dan gloeiendheet de vaatwasser uit. Dit werkt prima. Vroeger kookte ik de potten uit en zette ze daarna nog in de oven. Dat was heel veel werk, Deze methode met de vaatwasser, werkt prima voor mij. 

De komkommers worden geschild (omdat de schil niet meer knapperig is) en door de lengte doormidden gesneden. Met een lepeltje worden de zaden eruit geschraapt.

Vervolgens worden de komkommers in partjes gesneden. 

Ik vind het lekker om er uienpartjes bij te doen. De uien worden geschild en in partjes gesneden. Voor de kleur doe ik er een rode ui bij.

Dan worden de uien - en komkommerpartjes door elkaar geschept. 

Tegelijkertijd maak ik de inmaakazijn klaar. Als azijn gebruikte ik een appelazijn. Hieraan voeg ik suiker, kurkuma (voor de gele kleur) en mosterzaad toe. Dit laat ik enkele minuten koken en roer er doorheen, zodat de suiker goed oplost. 

Dan doe ik het komkommer-uimengsel in de schone potten, druk dit goed aan en voeg dan het azijnmengsel toe.

Ik klop een paar keer met de volle pot, zodat het vocht goed naar beneden gaat en vul de dan ontstane ruimte nog wat aan met het azijnmengsel. Deksel erop, goed aandraaien en klaar!  

Deze komkommers op zoetzuur zouden een week of 3 -4 moeten staan, voordat je ze opeet. Ik heb ze echter een dag later al gegeten op een cracker met kaas. Ze hadden al een prima smaak en worden alleen maar lekkerder. 

Ook lekker door een salade of bijvoorbeeld bij een stampot of een chinees menu. 

Werkwijze snelle inmaak van komkommers op zoetzuur

Ingrediënten

- 3 komkommers

- 1 grote ui

- 750 ml azijn (bv natuurazijn of appelazijn)

- 225 gram suiker 

- 3 theelepels kurkuma

- 5 theelepels mosterdzaad

Werkwijze

- Schil de komkommers (dat hoeft niet als de schil nog mooi is), halveer ze in de lengte, schraap de zaadlijsten eruit en snijd ze in halve maantjes van ongeveer 0,75 cm

- snijd de ui doormidden en in smalle schijfjes

- vermeng de ui en komkommer

- maak het azijnmengsel klaar: doe alle ingrediénten in een pan, laat dit een paar minuten borrelen waarbij je roert totdat de suiker is opgelost

- schep het komkommer-uimengsel in schone potten en druk dit goed aan

- schenk er vervolgens het azijnmengsel overheen, klop een paar keer flink met de pot en vul weer aan met azijnmengsle

- doe de deksel erop en draai hem stevig aan

limabonen: van gedroogd naar een heerlijke salade van Ottolenghi

 

Zoals ik in mijn vorige blogbericht al schreef, heb ik zakken vol allerlei gedroogde bonen verzameld, maar doe ik  er, tot nu toe, weinig of niets mee. 

Dit weekend ben ik aan de slag gegaan met de gedroogde limabonen.

Limabonen zijn grote, roomwitte bonen. Ze worden ook wel boter- of olifantsbonen genoemd. In Amerika worden deze bonen 'butterbeans' genoemd, vanwege de romige textuur en de rijke, boterachtige smaak. Van oorsprong komen de limabonen uit Zuid-Amerika, waar ze nog steeds veel gegeten worden. Het is een peulvrucht vol met vezels en eiwitten. Ze  zijn te gebruiken als vleesvervanger. Ook zijn ze lekker voedzaam in een salade. Ze hebben een milde, nootachtige en lichtzoete smaak, waardoor ze in veel gerechten passen. Je kunt ze bijvoorbeeld toevoegen aan een soep of aan een stoofgerecht.

Limabonen zijn ingeblikt te koop. Je kunt ze ook, zoals ik deed, gedroogd kopen. Ik heb nog niet zoveel ervaring met bonen, maar mij is al wel duidelijk dat de gedroogde boon de meeste smaak heeft. Het kost wel wat meer werk en tijd, omdat deze bonen een nacht moeten weken. Je kunt dus niet op de dag zelf, ineens bedenken om iets te maken met limabonen. Dat is het enige nadeel. Verder vind ik het klaarmaken van gedroogde bonen wel meevallen. Je moet het alleen plannen.

In de boeken van Ottolenghi zijn veel recepten met bonen te vinden. Ik heb ongeveer alle boeken van Ottolenghi, maar heb er, tot nu toe, weinig mee gedaan. Dit komt waarschijnlijk omdat ik de recepten er nogal ingewikkeld en tijdrovend uit vind zien. De paar gerechten die ik van hem gemaakt heb, waren echter zeer smaakvol! 

Voor de limabonen vond ik een recept in het boek 'Het kookboek', dat voor het eerst verscheen in 2008. Ottolenghi schreef dit samen met Tamimi. Ik heb de uitgave van 2016, waarin de gerechten in 'een nieuwe verpakking' zijn verschenen.

Hieronder een illustratie uit het boek:

Ik koos voor het een salade van limabonen met zoete chilisaus en verse kruiden.

Hiervoor nam ik de helft van een pak gedroogde limabonen, te weten 450 gram.

Deze liet ik een nacht in ruimschoots water, wellen.

Op de foto is te zien dat het volume van de limaboon dan verdubbeld is. 

De bonen werden afgespoeld en in een grote pan, gevuld met zoveel koud water dat ze ruim onderstaan. 

Ik liet ze een uur koken. Hoe lang ze gekookt moeten worden, hangt af van het formaat van de bonen en van hoe oud ze zijn. Proef een paar keer tijdens het koken en voorkom dat ze tot moes koken. Als ze gaar zijn, giet ze dan af. Voeg onmiddelijk veel koud water toe om het kookproces te stoppen. Giet de gare bonen af in een zeef en laat ze uitlekken. Doe ze in een mooie schaal.

Volg verder het recept van Ottolenghi. Er ontstaat een prachtige, smaakvolle salade met paprika, bosuitjes, koriander, muntblaadjes, knoflook, zoete chilisaus, sesamolie, sojasaus en citroensap. 

Ik serveerde deze salade samen met gevulde paprika's. Het recept is hier te vinden: gevulde paprika's met couscous en feta. Met daarbij nog een ander recept van Ottolenghi uit hetzelfde boek: gemarineerde aubergine met tahin en oregano:

En de tafel zag er als volgt uit:

Heeft wel een beetje een Ottolenghi-sfeer, niet? 

Ik heb op internet gezocht of er een link te vinden is naar het recept. Dat is mij helaas niet gelukt. Wil je er mee aan de slag, kun je het recept vinden op blz 91 uit zijn, hierboven aangegeven boek.

Maar er zijn veel meer recepten te vinden met limabonen op internet. Je kunt van alles kiezen. In dit blogbericht staat vooral beschreven hoe je de gedroogde bonen moet laten weken en deze vervolgens als basis kunt gebruiken voor allerlei gerechten.

gedroogde bonen: toch maar eens gaan gebruiken

 .

 Ik lees vaak over bonen: de boon is een peulvrucht, die zeer gezond is en laag belastend voor het milieu. Ze zijn een bron van eiwitten, vezels, vitamines en goede koolhydraten. Maar om ze nu actief te gaan gebruiken? Mij kost dat nogal wat moeite.

Wel gebruik ik linzen en kikkererwten regelmatig: linzen in de linzensoep en kikkererwten in de curry. Of om hummus mee te maken. Maar, zijn dit bonen? Ik heb het opgezocht:

De kikkererwt blijkt de, misschien wel, meest gegeten boon van de wereld te zijn. Ze zijn heel gezond: rijk aan vezels en eiwitten. Daarnaast bevatten ze relatief veel ijzer, kalium, magnesium en vitamine B6.

Linzen blijken geen bonen te zijn, maar behoren wel tot de peulvruchten (waartoe de boon ook behoort). Het grote verschil tussen linzen en bonen is dat je linzen niet hoeft te weken. Verder bevatten ze, net als bonen, veel eiwitten en vezels.

 Inmiddels heb ik de nodige zakken met gedroogde bonen verzameld. Met de bedoeling om hier eens mee aan de slag te gaan. Ik vind bonen heel lekker, maar, zoals waarschijnlijk velen, eet ik ze haast nooit. 

lima, canellini - en black beans

 

borlotti - en witte bonen en kikkererwten

 Laatst hoorde ik Yvette van Boven op de radio. Zij zegt dat ze altijd bonen heeft staan en ze ook elke dag eet. In de boeken van Ottolenghi kom ik veel tegen over bonen. 

Lang verhaal kort: ik ben aan de slag gegaan. Als eerste met de lima-bonen omdat ik een mooi recept bij Ottolenghi zag.

Het is heel mooi om te zien hoe de bonen haast verdubbelen, als ze een nacht in het water hebben gestaan. En wat waren deze lima-bonen onverwacht lekker.  Mijn tocht met de bonen wordt vervolgd in komende blogberichten!

 

gevulde paprika's met couscous en feta

 

De laatste tijd zijn wij regelmatig in Belgie. Ik ga daar altijd wel even een kringloopwinkel bezoeken. Bij de kookboeken, zie ik dan allerlei Belgische kookboeken staan. Die hebben vaak een bourgondische, zuidelijke inslag. Ik kijk er graag om te zien of er iets interessants bij zit. En zo zag ik een kookboek van Jeroen Meus. Ik heb al een aantal boeken van hem:

 Jeroen Meus maakt een programma 'Dagelijkse Kost'  op de Belgische zender. Dat programma is er elke dag wel te zien.  Het kookboek dat ik er vond, is een boek waarin zijn klassiekers gebundeld zijn.

Ik heb nog even staan aarzelen of ik het wel zou kopen, omdat ik zijn boeken, vermoed ik, allemaal al heb. Maar voor 3 euro, kun je jezelf geen bult vallen. Bovendien stond op de voorkant dat er 75 nieuwe, nooit eerder, gepubliceerde recepten in het boek staan.

Thuisgekomen, heb ik even gegoogled naar het boek. Het schijnt niet meer te koop te zijn en een soort van collectorsitem te zijn. Ik kom idiote prijzen tegen. In ieder geval, geen miskoop.

Ik maakte er het recept uit 'gevulde paprika's met couscous en feta'. Het recept is hier te vinden: recept gevulde paprika's van Jeroen Meus 

Een opmerking over het recept: Ik heb de werkwijze gevolgd, behalve dit:

Nadat de paprika's een kwartier in de warme oven hebben gestaan, laat Jeroen Meus de paprika's afkoelen en schilt ze dan! Dat vond ik heel merkwaardig. Ik maak wel vaker paprika's uit de oven, maar schil ze nooit. Dat heb ik nu ook niet gedaan en de paprika's waren prima: het velletje is zo zacht geworden dat je hier niets van merkt. Dus, bespaar je de moeite van het schillen: het is ook nog eens heel veel werk!

Hieronder volgen enkele foto's:

De hoedjes van de paprika's passen niet meer in de ovenschaal, daar heb ik een kerstovenschaal voor gebruikt

Gevuld met de couscous met allerlei kruiden, courgette en feta

En zo komen ze uit de oven. Een yoghurtsaus erbij maakt het nog extra lekker

.

We hebben er een kleine bezoeker bij!

Een heerlijke oosterse tafel. Met een limabonenschotel en gegrilde aubergines, een yoghurtsaus en tahinsaus en een courgettebrood.

Ze zijn er weer: pompoenen!

 In de winkel zag ik ze al: butternutpompoenen en hokaido's. Werkelijk superklein. Daar kun je nog niet 1 flinke kom soep van maken. Misschien wel leuk om te vullen,..........maar ik had meer zin in het maken van een flinke pan pompoensoep. 

En nu wil het geluk dat mijn man een kraampje hier in de buurt had gezien tijdens een fietstocht. Wij er samen naartoe (in de auto).

Wat waren ze mooi en ook nog eens groot (de rode van Etampes). Voor 1 euro per stuk. Geen geld! Ik vind het zo mooi dat mensen erop vertrouwen dat je het dan ook keurig afrekent en het geld in het desbetreffende emmertje,  met in de deksel een gleufje, stopt. 

De prijs van de pompoenen aan de weg wisselt wel. Zo ontdekte mijn man nog een andere boer die pompoenen verkocht. Daar waren dezelfde pompoenen 4 tot 6 euro per stuk. 

ik heb vandaag meteen 1 pompoen verwerkt tot een grote pan soep. 

Het doormidden klieven van zo'n grote pompoen is altijd wel even een werkje. Maar, in de loop der jaren, word ik daar steeds handiger in. 

Ik bak altijd uien, knoflook, rode peper  voor. Ik wil dat de uien goed glazig zijn en gekaramelliseerd. Dat komt de smaak erg ten goede. En dan gaan de pompoenstukken erin.

En zo ontstaat een heerlijke soep. Het recept is hier te vinden: recept voor pompoensoep. Je kunt hem ook zonder de kokosmelk maken: ook lekker!  In dit recept staat ook beschreven hoe je de pompoen makkelijker kunt bewerken, door hem eerst in de oven te laten bakken. Dit hoeft echter niet. Het is wat jezelf het gemakkelijkst vindt.